HOOFDSTUK 7

‘En? Gelukt?’, vroeg Popov aan zijn maat die vrolijk de cockpit binnenstapte. ‘Makkie. Een enorme vuurbal met een flinterdun korstje “aarde” noemen: dan weet je eigenlijk al op wat voor niveau die lui zitten.’
‘Ik zei het toch. De laatste keer dat ik er was heb ik vijf minuten tegen een vent in een grot zitten lullen en nu lopen er al meer dan een miljard rond die hem geloven. En fanatiek dat ze zijn!’
‘Maarruh... Ik zie er achterlijk uit met al die rimpels en dat baardje. Zullen we gaan?’
‘Oké. Ik zet hem op random.’

Binnen een mum verdween de zilveren schotel in een wormgat. De vijftienhonderd passagiers applaudisseerden. Een holle traditie, die herinnerde aan minder perfecte voorlopers van hun voertuig. De techniek had het vak van piloot in een ver verleden gedegradeerd tot ceremonie.
Clown Express heette het schip. Grappen maken was de enige levensvervulling die overbleef als je het AL had doorgrond, zo had het gezelschap ooit besloten. Sindsdien voeren ze op lichtsnelheid door het universum. Zonder te verouderen. Ter verstrooiing bezochten ze andere beschavingen. Dat was altijd lachen. Maar het moet gezegd dat het vooruitzicht niet aan ouderdom te zullen sterven de clowns wat sarcastisch had gemaakt. En ze werden er soms vreselijk melig van. Op die momenten was aarde -of zibrokinalidoeradoppie doppie zoals ze het zelf noemden- een favoriete bestemming. Want de ontzaglijk lelijke wezens die daar woonden trapten echt overal in.

Al ver voor aankomst zagen de reizende clowns de beelden op hun holografische schermen. Paul Vrelex was in hun zoekmachine opgedoken als de meest ontvankelijke bewoner. Creatief, intelligent, succesvol, vrijdenkend en, op het moment van arriveren, volkomen labiel.
De clowns hadden zijn geest op afstand gepeild. Dat konden ze gewoon. Een lekker weertje vooruitsturen trouwens ook. De gedachten van Vrelex hadden ze telepathisch van mineur naar majeur gestemd. Maar om een grap te laten slagen was een ontmoeting tegenwoordig noodzakelijk. Kwam een profeet anno 2009 met een verhaal dat God tot hem was gekomen in een droom, dan had hij geen volle zalen getrokken. Nu was Paul werkelijk ‘aangeraakt door God’.
Vrelex, wiens humeur door de aanraking met het bovenaardse aanzienlijk was opgeklaard, liet, wandelend langs de afgrond, eerdere overpeinzingen passeren: Geluk. In hoeverre was dat nu echt een mysterie? Was het niet gewoon een inzicht. Een keuze. Als je wist te genieten van je ongeluk, dan was je immers altijd gelukkig. Het kon als voornemen alvast geen kwaad, bedacht hij. En de climax van het Vedische verhaal, waarbij iedereen, vriend en vijand, elkaar in liefde weer terugvond, na de dood, in de eenheid van het eeuwige leven aan de andere kant. Nàh. Daar wilde hij met zijn herwonnen levensvreugde voorlopig maar niet vanuit gaan. Voor hetzelfde geld vlogen alle wijven die hij in zijn leven pijn had gedaan hem na zijn dood naar de strot. Of ze legden hem op de pijnbank. En dan kon eeuwig nog lang duren.

Popov die Paul op zijn beeldscherm bekeek draaide zich om naar Pipo en gaf hem een por in zijn zij: ‘Wat is het nu uiteindelijk geworden? Vliegen? Hij loopt er zo vrolijk bij, gaat dat wel goed?’
‘Wacht maar’, antwoordde Pipo zelfverzekerd.
Vlak voor hun landing op aarde hadden de clowns een aantal scenario’s van de grap doorgenomen: tien geboden hadden ze al een keer gedaan. Eentje die aan het kruis gespijkerd werd; ook al geweest. Toen die Arabier, die ze allemaal maagden in de hemel hadden beloofd. Wat moesten ze nu weer verzinnen?... ‘Eén die kan vliegen’, had Pipo spontaan uitgeroepen. Dat was nog eens wat anders dan over water lopen. ‘Dat-ie in zijn depressie van die klif wil springen maar ineens vleugels krijgt. Cool!’ Popov had hem meewarrig aangestaard: ‘Pipo. Je weet toch dat zoiets buiten ons vermogen ligt.’ ‘Popov, slome. Hij hoeft geen echte vleugels te krijgen. Maar als-ie het overleeft, de val, dan voelt het voor hem alsof-ie vleugeltjes kreeg. Dat is genoeg voor een indrukwekkend heiligenverhaal. Vertrouw me’, grijnsde Pipo. ‘Vertel me tenminste wat voor artiestennaam je hebt gekozen’, commandeerde Popov. ‘Iemand die niemand heet.’ ‘Goeie’, glimlachte zijn kameraad.
Steeds optimistischer stampte Paul nu door het hoge gras langs de kliffen. Af en toe huppelde hij zelfs.

De Clown Express was alweer een lichtjaar verwijderd van aarde en Popov bekeek het tafereel geërgerd op zijn scherm: ‘Pipo! Dit bevalt me niets. Veel te vrolijk is-ie! Hij zou toch zelfmoord….’
‘Wacht nou gewoon even. Let op…. Nu komt het.’
De complete clownbevolking zat aan het beeldscherm gekluisterd. Een luid geschater steeg op toen Paul struikelde en van de klif naar beneden tuimelde. De afgrond in.
‘Aààààhhhh!’, loeiden de clowns teleurgesteld toen Paul op de rug van een zeearend terechtkwam. En hoewel de vogel niet voor deze reddingactie had gekozen en Vrelex op een paar venijnige pikken werd getrakteerd, overleefde hij de val.
Een wonder. Hoe moest Paul het anders opvatten. Eerst de rake woorden van die oude man en vlak daarna dit. ‘Dank U heer!’ gilde hij in de lege lucht. ‘Ik heb U begrepen! Ik ben de nieuwe Messias.’
De miraculeuze ervaring had Vrelex geladen met de overtuigingskracht van een heilige. Hij was onweerstaanbaar. Zijn aanhang groeide met wonderbaarlijke snelheid. (Ook voor profeten boden de hedendaagse communicatiemiddelen ongekende mogelijkheden). Zijn eerste opdracht was overigens niet bijster verrassend: Liefde overwint alles. Daar kwam het op neer. Het tweede gebod, dat Pipo hem op afstand had ingefluisterd, was origineler: Iedereen kan gelukkig zijn. Als je maar wilt!
Het derde was, hoe je het ook bekeek, weinig doordacht: offeren voor de liefde is het hoogste wat er bestaat. Het leidde tot fatale misverstanden. Want over moraal had de profeet verder niet gerept. Heel wat exen werd de strot afgesneden, talloze concurrenten in de liefde uit de weg geruimd; allemaal uit naam van Iemand die niemand heet.

De clowns in het ruimteschip genoten. Wat een film! Ze buitelden over elkaar heen van het lachen. De regisseur glom. Pipo was de held van de Clown Express. De vrouwtjes in het schip drongen zich stuk voor stuk aan hem op. ‘Het gaat nog verder!’ piepte hij. Maar zijn weerstand brak snel. Pipo was namelijk helemaal niet vies van een stevig potje seks. De orgie die volgde leek een eeuwigheid te duren. Maar niet in de beleving van de onsterfelijke clowns. Van ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ was al helemaal geen sprake. Integendeel. Wat wil je als er één clown helemaal het ventje is en de andere mannekes stik jaloers. En je zit met z’n allen in een ruimteschip.

Paul van Schaik